Lees hier het interview met Sylvia Bastiaan
17 januari 2024
Sylvia Bastiaan (43) werkte als hoofd personeelszaken bij een bouwbedrijf. Als eindverantwoordelijke had ze ook te maken met langdurig zieken. Toen de Wateringse zelf kanker kreeg, zat ze opeens aan de andere kant. En merkte ze dat mensen soms vreemd kunnen reageren.
‘Is er soms een derde op komst?’ Sylvia Bastiaan hoort het haar collega’s nog vragen. Haar buik, achteraf ‘bevangen’ door een zeer zeldzame vorm van kanker, was in nog geen drie maanden negen centimeter gegroeid. ,,Het leek wel een tweelingzwangerschap.”
Nu, negen jaar later en menig operatie verder, is die kanker er nog steeds. Of weer, beter gezegd. Maar hij lijkt niet meer weg te gaan. ,,Ze noemen het palliatief. Eigenlijk is het niet meer te behandelen. Je moet de kanker zien als een grote wurgslang: elke keer bindt-ie zich om een ander orgaan. Het is nu een beetje pleisters plakken. Maar goed”, herpakt de Wateringse zich, ,,dat kan uiteindelijk nog een heel lange fase zijn.”
Door de kanker veranderde veel. Zo kwam de HR-adviseur binnen een Westlands bouwbedrijf in 2015 opeens aan de andere kant van de tafel te zitten. ,,Nu was ik degene met een ziekte die werd begeleid.”
Het was nogal een omschakeling. ,,Opeens zag ik hoe lastig het is om naast je ziekte, wat al een heel zwaar traject is, er ook nog over te communiceren. Ik sloeg dicht door alle hevige emoties. Het heeft wel acht weken geduurd.”
En dan te bedenken dat je naast al dat communiceren, ook in een ‘doolhof van wetgeving’ belandt. ,,Dat is niet altijd in Jip & Janneke-taal. Je krijgt lastige brieven. Je moet wel van heel goeden huize komen, wil je die kunnen ontcijferen.”
,,Ook zoiets”, vervolgt Bastiaan, ,,is dat een werkgever volgens de wet meestal verplicht is om iemand in vaste dienst twee jaar te geven. Maar het verloop van een kankerpatiënt is niet altijd te vangen in tijd. Als je nog niet bij dat opstarten bent, kan het best stressvol zijn. Werk is ook een financieel middel. Als jij terecht komt bij het UWV of in een uitkering, krijg je in een keer klap na klap. Het is daarom belangrijk om de werknemer gedurende het ziektetraject op meerdere disciplines te begeleiden en een re-integratietraject op maat aan te bieden.”
Energielevel
Niet alleen haar lichaam was niet meer hetzelfde, dat gold ook voor haar geest. ,,Met mijn nieuwe energielevel zou ik nooit meer het aantal uren redden dat ik voorheen werkte. En ondanks dat ik een topwerkgever had die mij heel graag terug wilde, zag ik dat zelf eigenlijk ook niet meer voor me. Ik kon niet meer de Sylvia zijn van voor mijn ziekte. Je ‘hele ik’ verandert.”
Bastiaan vond in haar re-integratie fase nieuw werk bij Reinders & van Soest, dat organisaties helpt bij het oplossen van allerlei HR-vraagstukken. ,,Ze hebben gekeken naar mijn CV, in plaats van mijn ziekte.” Dat werken deed ze overigens niet meer vanuit een vaste rol, maar op projectbasis. ,,Ik heb bijvoorbeeld het label ‘werk en kanker’ op mogen zetten. Dat staat nu en daar ben ik super trots op. Naast het begeleiden van werkgevers, staat het ook werknemers bij met alle vragen die er zijn.”
En zo maakt Bastiaan het sprongetje naar Carma – centrum voor leven met en na kanker, waar zij als vrijwilliger bij betrokken is bij lotgenoten- en informatiebijeenkomsten rond het thema ‘Werk en kanker’. ,,Als er maar één iemand geholpen kan worden, ben ik blij.”
Donderdag 18 januari om 15.30 uur is de eerstvolgende lotgenotenbijeenkomst ‘Werk en kanker’ bij Carma. Meld je vooraf even aan via aanmelden@carmacentrum.nl
